Philip Catherine, Paulo Morello & Sven Faller Jazz Manoir de mes Rêves in Hangar 3020 Herent (10-06-2021) report: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: De Wildeman Herent info band: Philip Catherine © Rootsville 2021

Getooid met een leuk petje wandelt een ogenschijnlijk ontspannen Philip Cathérine met zijn gekende lome tred en zijn 2 strijdmakkers, maar vergis u niet : ook al wordt deze lieve en ongelooflijke muzikant volgend jaar 80, het heilige vuur brandt nog steeds in alle hevigheid, en dit zou de daaropvolgende 2 uur gedemonstreerd worden met de superklasse die hem en zijn kompanen eigen is. De brave man had niet eens de tijd gehad om zijn gitaar te stemmen en wierp zich onverdroten voor de leeuwen met de titel “Brave Men”, geheel naar analogie met de situatie en het kader.

Een “Girl from Ipanima”-achtige feel, de hal van popuptheater Hangar 30 herbergde een 200-tal fijnproevers en het klonk meteen heerlijk loom en zomers, alsof we in de Provence zaten (het amfitheater van Nimes of iets van die strekking aub). De tedere professor gaf ons daarna een pedagogische kwinkslag met Cole Porter zijn “Why Can’t You Behave”, waarbij hij lekker mee neuriede met die typische Inspector Clouseau stem, ludiek en speels, als een ware chroniqueur van de menselijke ziel, the guitar says it all … De hal was zo ingekleed dat ze de allure had van een knusse bonbonnière en het was er lekker koel genieten van warme jazz in het kader van een nieuwe tournee ter promotie van zijn fantastische laatste plaat  "MANOIR DE MES REVES", een ode aan de roaring 50s-60s in Parijs en zijn grote voorbeeld Django Reinhardt. Zijn spitsbroeders,  de supergetalenteerde Paulo Morello en sterbassist Sven Faller stonden hem immer subliem bij doorheen de ganse show.

Ze speelden zo op hun gemak gedreven op tonnen métier en intuïtie dat je zelf meteen binnenstapte in die oase van comtemplatie en innerlijke rijkdom, we all dived really into the music right from the start … Ze heren maken aquarelletjes van muziek die als het ware geboren wordt op het moment zelf, zo wordt er altijd een nieuwe dimensie toegevoegd aan de studioversies en dat maakt het altijd weer boeiend om dit genie dat ter plekke te zien bekokstoven met vakmensen die ook zijn vrienden zijn en die hij op basis van deze kwaliteiten selecteert om mee te spelen op plaat en podium, zo zou het eigenlijk altijd moeten zijn. “We missed you a lot”, klonk het oprecht en hij breidde hier meteen “Roberts’ Waltz” aan, vloeiend als Samber en Maas, de Mississippi liep opeens recht door Herent en we stapten maar al te graag in dat fijn dobberende bootje. Het klonk van tiktak, naadloos overvloeiend in de klassieker “Pendulum”, heel fris en frivool liet de kapitein zijn geniaal geweven klanktaptijtjes over ons neder dwarrelen als ware het muzikale manna en nipten wij op het dek van al dat lekkers dat ons werd aangereikt door deze Crazy Horse van de jazz.

In Philip Cathérine huist er ook een soort van stand up comedian (op een stoel dan) en hij vertelde plezante verhaaltjes over zijn gitaar (die in 1953 werd vervaardigd) en fenomenen die zich manifesteren on the left and right side of his brain. Dat het in dat koppeke nog altijd goed zit en bijzonder boeiend toeven is, illustreerde hij met een Brazilian tune, en dat klonk heel fris op die jonge gitaar van 68 jaar. De rivier liet ons bootje fijn gedijen op Charlie Parker zijn “Lover Man”, een langoureuze ode aan de liefde eindigend in een verstilde fioratuur. Tierlantijns in de ware zin van het woord. De kapitein doceerde ook een beetje geschiedenis, over ene George Shearing, in wiens orkest die andere Belgische jazzreus Toots de hele USA plat speelde met op de tourbus Miles Davis en John Coltrane, those were the days indeed.

De geschiedenisles stond ook even stil bij George Brassens, ook een jeugdidool van Monsieur Cathérine, getuige het exquis gebrachte “Les amoureux De Bancs Publics”, tevens openingssong van die hele mooie “Manoir de Mes Rêves”, u bij deze warm aanbevolen ! De heren bleven op hun fiere boot verder meanderen in de goudaders van de jazz en er kwam land in zicht. En ook al is het dan zondag vaderdag stond Ph. Cathérine dankbaar en respectvol stil bij een gedachte aan zijn lieve moeder die hem zo lief en goed had opgevoed met de mélopée “Cry for Mummie”, weer magistraal mooi en recht doorheen het merg en been naar onze harten. Philip Cathérine is en blijft een hartendief, het bleek ook uit de talloze blikken, vol van naastenliefde en bewondering van zijn 2 bemanningsleden. De frasering die hij in zijn gitaarspel legt is ter plekke gekneden klei, die geduldig en lieflijk je oren en ziel binnendringt. We gingen allen buiten met een innerlijke zindering van geluk. Duizendmaal dank !